Oglądałam niedawno nagranie z warsztatów Marshalla Rosenberga - takie wprowadzenie do empatycznej komunikacji. Idea Porozumienia bez Przemocy jest mi bardzo bliska od dawna, w teorii, bo w praktyce dzielą mnie od niej lata świetlne.
Mechanicznie sprawa przedstawia się mniej więcej tak:
mamy sytuację konfliktową, którą chcemy rozwiązać bezprzemocowo, stosujemy 4 kroki poprzez wyrażenie:
1. obserwacji bez oceniania
2. uczucia, które sytuacja spowodowała
3. potrzeby, za którą stoi uczucie
4. prośby o konkretne działanie
i po problemie.

Niestety, w życiu, a szczególnie w rodzicielstwie, nawet świetne opanowanie teorii nie zapewnia sukcesu.
- Marysiu, posprzątaj proszę u siebie w pokoju
- NIEEEE!

- Marysiu, przykro mi (2), kiedy tak krzyczysz, gdy Cię proszę o poukładanie zabawek (1), bo potrzebuję Twojej pomocy w utrzymaniu porządku w domu, żeby nam wszystkim dobrze się mieszkało (3). Czy mogłabyś sprzątnąć swoje rzeczy (4)?
- Nie!

Najtrudniejszy jest ten punkt 4, bo to ma być prawdziwa prośba, a nie uprzejme żądanie. Kiedy prawdziwie prosimy musimy być gotowi przyjąć odmowę, a nadzieja na spełnienie prośby wynika z empatycznej relacji, jaką tworzymy.
Jestem na początku drogi.
A właściwie w czarnym lesie, żeby już inaczej tego nie nazwać.
Ale muszę przyznać, że im mniej żądam, tym chętniej Mała współpracuje.
Może się dogadamy przed jej osiemnastką ;)