Widziałam gdzieś na jakimś blogu zdjęcia z cyklu co dziś jedliśmy.
Antoszek mógłby mieć swój własny: czym dziś plułem.
Krupnikiem.
I bananem.

To jego jedzenie, a właściwie niejedzenie to jest jakaś MA-SA-KRA.
Antoś zalewa się łzami, jak grochy, gdy go tylko do krzesełka próbuje posadzić, łyżeczką zupy jest w stanie wysmarować siebie i wszystko wkoło, potem jeszcze wypluwa to, co jakimś cudem znalazło się w dziobie, a na koniec wyciera paszczę o moją bluzkę.

A pomyśleć, że Marysia jadła i wciąż je kaszę jaglaną z owocami, pastę z awokado, omlet z brokułami, owsiankę z rodzynkami, brązowy ryż z jabłkiem, kaszę gryczaną z pieczonym burakiem, kotlety z soczewicy i mnóstwo innych dobrych i zdrowych rzeczy.
I ja, matka naiwna, sądziłam, że Antoś też będzie, i że jeszcze będzie cmokał z uznaniem, a ja będę innym matkom mówić, że dziecko je to, czego go nauczono.
No.
Więc tego... dziecko je to, czego go nauczono. Albo i nie. Zależy.
Od dziecka.

W dodatku Antoś ma już dwa zęby i nimi gryzie. Szkoda tylko, że matkę.

A Marysia w następny wtorek kończy sześć lat.
Nie muszę mówić, że to niemożliwe, nie?
Na urodziny zamiast zabawek, które się już w domu nie mieszczą, zaproponowałam jej atrakcje - mogła wybierać między kinem i teatrem.
Liczyłam na teatr, ale wzięła kino.
Teatr będzie więc w gratisie ;)
Do tego zamówiłam jej kolejne tomy rodu Pożyczalskich, i jak odebrałam trzeci, czwarty i piąty, to się okazało, że drugiego nie ma. Nigdzie. Nawet u wydawcy.
W dodatku po zeszłorocznej imprezie dla dzieciaków w Kinderplanecie zapierałam się rękami i nogami, że nigdy więcej, a dwa tygodnie temu dzwoniłam, żeby zaklepać termin.
Grunt to konsekwencja ;)
A teraz szukam przepisu na tort.
Czekoladowy.