Wczoraj Marysia skończyła 6 lat.
Moja cudna, maleńka dziewczynka.
Sześcioletnia Marysia to mała artystka - pięknie rysuje, maluje, wycina, tańczy i śpiewa. Na przedstawieniach gra główne role i czuje się z tym bardzo dobrze. Lubi występy. I zachwyty.
Czyta, pisze, liczy. Po wakacjach pójdzie do szkoły, której nie może się już doczekać.
Dużą wagę, a chwilami nawet zbyt dużą, przykłada do ubioru. Uwielbia się stroić i przeglądać w lustrze.
Stroić lubi też fochy ;)
Dobrze dogaduje się z rówieśnikami, nieco gorzej idzie jej z rodzoną matką.
Bywa nerwowa. W zasadzie bywa to nie jest najlepsze określenie - kotłuje się w niej mnóstwo emocji. Nie dusi ich w sobie ;)
Jest wrażliwa i ma dobre serduszko, boi się wilków i wiedźm w bajkach.
Jak nikt potrafi rozśmieszyć Antosia.
Jest wspaniała i bardzo bym chciała, żeby o tym wiedziała. Żeby czuła w każdej chwili nasze wsparcie i akceptację. I to jest zadanie na całe życie.
Dla nas - wapniaków.

Córeczko najukochańsza.
Bądź zdrowa i pewna siebie.
Bądź szczęśliwa.

Antoszek za to w sobotę skończył 8 miesięcy.
Raczkuje już całkiem sprawnie, zostawiony na chwilę sam w pokoju wyrusza odważnie szukać towarzystwa w innej części mieszkania. Obgryza kable i pcha łapki do kontaktu, elektryk jeden.
Piszy i gada po swojemu, głównie ehej, łiii, guuu, me i be.
Zrobił się nieco śmielszy, nie płacze już, kiedy ktoś na niego spojrzy. Wytrzymuje do czasu, aż go ten ktoś dotknie. Zuch chłopak!
Ma dwa zęby.
Dalej nie je.
Jest kompletnie zepsuty spaniowo - w nocy budzi się bambilion razy, w dzień ma dwie półgodzinne drzemki. Zasypia tylko na rękach.
Przesiadł się do spacerówki, która nieszczególnie przypadła mu do gustu, o czym wie już całe osiedle. I wszystkie okoliczne.
Odprężające spacery po parku nie są już dla mnie odprężające.

Ale i tak jest cudny.

A ja wy-koń-czo-na.