wtorek, 22 listopada 2016

Mamy w domu Pyskatkę.
Ma cudne, niebieskie oczy, którymi malowniczo przewraca.
Ma delikatne złote włoski, które kryją zgrabne uszka.
Zgrabne uszka zatyka, bo wrażliwa jest.
Na nasze zrzędzenie.
I wielką paszczę ma, do pyszczenia.

Pyskatka porozrzucała po stole kredki.
Małżon prosi:
- pochowaj kredki
Marysia, pod nosem:
- ciekawe skąd tyle malutkich grobów mam wziąć...

Boję się myśleć, co to będzie, jak będzie nastolatką.

Zabrałam w niedzielę potwor, tfu, dzieciątka na jarmark.
Już prawie zapomniałam, że w zeszłym roku było tak.
Dzięki dzieciątkom pamięć mi wróciła.
Płakali na zmianę, Antoś, jak szliśmy, Marysia, jak wracaliśmy.
Pierniczki w kształcie aniołków na chwilę zamknęły im dzioby.
Na krótką, bo Antoś uznał, że Marysiowy na pewno jest lepszy. Marysia się z nim chyba zgadzała, bo nie zamierzała się dzielić ani wymieniać.

Jarmark bożonarodzeniowy ma swój niepowtarzalny klimat.

środa, 2 listopada 2016

Doszłam do takiego etapu w macierzyństwie, że dzieci nie są już w stanie wyprowadzić mnie z równowagi.
Brak równowagi stał się bowiem moim stanem naturalnym.

Dzieciątka sytuację rozumieją i udzielają koniecznego wsparcia, żebym nie zmieniała drogi.

Marysia złości się, krzyczy, tupie, ma tego dość no i oczywiście standardowo nie chce i nie będzie.
W dodatku, zołza mała, powtarza. Po mnie. To, co mówię, kiedy już nie wiem, co powiedzieć, a jednak czuję, że muszę.
- mamo, nie zapominaj z kim rozmawiasz - woła wzburzona Marysia - nie jestem twoją koleżanką! Jestem twoją CÓRECZKĄ!
Przeglądam się w niej jak w lustrze i oblewam rumieńcem wstydu.

Antoszek piszczy, płacze i marudzi.
Ze żłoba przytargał bostonkę.
Mam jedno takie słowo, żeby ten wirus opisać, zlepek słów właściwie, ale nie powiem, bo nie nadaje się do upublicznienia. Za to myślę sobie to jedno takie słowo, zlepek słów właściwie, bardzo intensywnie i niech ten wirus wie!
Ostatnie noce spędziłam przy oknie w salonie z Antosiem na ręce, jednej, bo w drugiej trzymałam łyżeczkę z syropem na gorączkę i próbowałam mu ją wsadzić do dzioba, zagadując jednocześnie Anteczku, gdzie jest śmieciara?
A Anteczek rozkładał rączki, że śmieciary nie ma i zaciskał usta.
Wtedy do akcji wkraczał małżon, który machał rękami i wołał Antosiu, zobacz, jak robi wrona!

Cudnie robi wrona o 4 nad ranem.