środa, 11 grudnia 2013

W Marysiowym przedszkolu odbywają się zajęcia z religii.
A właściwie ma miejsce pamięciowe ogarnianie krótkich utworów wierszowanych o tematyce religijnej.
Dziś Mała pięknie wyrecytowała 'Aniele Boży', cały, łącznie z doprowadzaniem do żywota wiecznego.
Pochwaliłam i pytam, co to jest ten żywot.
Marysia popatrzyła na mnie z miną pt. serio matka nie wiesz? i rzekła:
- no płot taki pseciez!
No przecież.

Nie tylko katechetka nie do końca się sprawdza w roli.
Mnie dziś zalała świadomość mojej matczynej wyrodności.
Leżymy sobie bladym świtem w łóżku, jedno oko mam przymknięte...
Marysia gorąco zachęca do bycia strasznym wilkiem. Wydobywam z siebie przerażające 'łaaaa', ale Mała nie jest zadowolona:
- mamusiu! ale nie tak krzyc, tylko głośno! tak baldzo głośno! tak, jak wtedy, kiedy krzycys na mnie!
 


poniedziałek, 9 grudnia 2013

Ten Mikołaj to jest jednak niezła frajda!

Wybieranie, pakowanie, zakradanie się w ciemnościach...
Nieciepliwe potupywanie.
Nutka niepewności.
Radość oczekiwania.

I w końcu! No w końcu!
Dziecię oczka swe cudne otwiera i woła 'był!!!'
Tak. Mikołaj to prawdziwa przyjemność dla wapniaków ;)

Pytam potem Małą, czy widziała w nocy Mikołaja.
Marysia, z pełnym przekonaniem:
- nie. ale cułam go. Naplawdę go cułam!

Swoją drogą zachwyca mnie wdzięczność kurdupli.
Marysia w swojej mikołajkowej paczce znalazła kilka książeczek ('czupieńki i gwiazdka' i 'nusia i wilki' stały się natychmiast najulubieńszymi), jajko niespodziankę i 6 batoników kinder.
batoniki od razu schowała i powiedziała, że zawiezie do babci.
'jeden dla MNIE!!! djugi dla babci, tzeci dla ciebie, i jesce dla dziadka i taty i wujcia!'
A jajko podzieliła na pół i dała mi jedną część tak sama z siebie, czym mnie kompletnie rozczuliła, bom matka wyrodna i słodyczy na co dzień dziecku nie daje, sądziłam więc, że mała korzystając z okazji połknie czekoladę razem z papierkiem!
Podniosłam opadnięty kłapak i pożarłam z córką jajko jeszcze przed wyjściem z łóżka :)
W środku był pierścionek z hello kitty, który Marysia od razu założyła na palec i powiedziała:
- ja to chyba bajdzo gzecna byłam, co?
A potem ubrała się, umyła zęby i podreptała do przedszkola dumna jak paw.
Bez rękawiczki na jednej rączce.

piątek, 22 listopada 2013

Marysiowe manifestacje niezadowolenia ewoluują.
Trochę jej szkoda czasu na machanie łapkami i długie piski, które rzadko przynoszą oczekiwany rezultat, postanowiła więc sprawę przedstawiać jasno.
Początek dotychczasowych akcji Marysia uznała chyba za dobry, bo tutaj modyfikacji nie ma - rzut na kolana i szybkie ukrycie główki między rączkami. Jest spektakularnie, jest gwałtownie. Jest ok.
A potem zmiany!
Już nie ma płaczów i pisków w nieskończoność!
A przynajmniej nie tylko.
Patrzy to moje kochane, słodkie maleństwo w ócz mych błękit i rzuca:
- cy chces, zebym była smutna?! no chces??
Oczywiście nie chcę.
Ale czasem Marysi samo takie zapewnienie nie przekonuje...
- będę plakała i plakała! nawet nocą, i całą drogę do psiedskiola!
- i się nie uspokoje! nigdy się juz nie uspokoję!
doprowadzona do ostateczności rzecze:
- nie jubię cię! jesteś gupia!

Czasem, gdy odwiedzamy Dziadków, Dzięcię czuje wsparcie.
woła wtedy, z wysokości dziadkowych ramion:
- no i cio tam, zgjedulce?
A gdy wyjątkowa przykrość (łyżeczka za bardzo na prawo, nocnik za bardzo na lewo, mleczko ze złego kubeczka) spotka ją w domu Dziadków łkaniem słusznym i żałosnym przywoła Babcię i poskarży się:
- mama mnie jozpłakała!!!

Otuchy dodaje mi myśl, z pokolenia na pokolenie w mojej rodzinie przechodząca - to oto rozkoszne stworzonko będzie miało kiedyś swoją córeczkę. Taką samą jak ona :)

piątek, 15 listopada 2013

Marysia powinna dopisać do mikołajowego listu ochraniacze na kolana.
Szkoda, żeby jej się tak obtłukiwały, kiedy po raz milion pięćset sto dziewięćsetny rzuca się na nie w  rozpaczy (a główkę chowa między rączki i łka żałośnie).
Rozpacz jest oczywiście uzasadniona.
albowiem:
- łyżeczka do jogurtu została położona o pół centymetra za bardzo na prawo od kubeczka
- jogurt został otworzony w całości, a przecież wysyłała mentalne wiadomości, że życzy sobie, żeby wieczko trzymało się lekko na krawędzi
- nocnik stał nie w tym miejscu
- paskudne wapniaki podały dziecku żółty ręczniczek, kiedy o taki prosiło, ale myślało przecież o zielonym!!!
- kołderka ma nie ten obrazek
- misia życzyła sobie mieć podanego z góry łóżeczka, nie z boku
- jest jeden łyk mleka w kubeczku za dużo
- kubek miała podać mama, nie tata!
- ubierać się do przedszkola??? czyście, zgredulce, do reszty zgłupieli???
- czapka na dwór?!
oraz wiele, wiele, WIELE, WIEEEEELE podobnych dramatów...

Kochany święty Mikołaju,
dla mnie przygotuj proszę meliskę.
Albo lepiej lampkę wina.
Albo dwie.
Butelki.


czwartek, 7 listopada 2013

Trudny mamy czas. Strach i bezsilność ciągną nas pod ziemię.
Jest też nadzieja. Taka, co oddech przywraca...
Jestem za nią niewymownie wdzięczna.

W bolesnych sytuacjach z całą mocą dociera do człowieka, że mało jest spraw tak naprawdę ważnych. Miłość, dobro i szczęście. I już.

Mimo wszelkich trudności świat się kręci jakby nigdy nic...
I święta się zbliżają. I Mikołaj. I prezenty. I zapotrzebowanie na nie. Konkretne.
Marysia, skromne serduszko, zażyczyła sobie kuchni, sklepu, gitary, ciastoliny i zestawu klocków.
W najbliższym czasie namówię ją do stworzenia listu, może się uda, że o czymś zapomni wspomnieć... O tym sklepie mogłaby szczególnie, i kuchni. I gitarze, na litość niebios! Wystarczy, że ma flet, pianinko, cymbałki, harmonijkę i tamburyn. To o flet, pianinko, cymbałki, harmonijkę i tamburyn za dużo jak na uszy biednej matki!



niedziela, 20 października 2013

Stwierdzam awarię.
Dość poważną chyba, za diabła nie wiem, jak naprawiać.
Ustrojstwo piszczy, rusza się i trzęsie oraz wypluwa z siebie podejrzane ciecze.
To wszystko bez uchwytnego powodu!

Marysia jest bardzo mądra, kochana, śliczna, zdolna, wrażliwa i grzeczna.
Zdarza jej się natomiast zachowywać nie do końca poprawnie.
Ostatnio zdarza się to dosyć często.
W zasadzie "zdarza się" w ogóle nie oddaje istoty częstotliwości problemu ;)
I o ile zwykłe marudzenie, tupanie, czy pokrzykiwanie nie robi na mnie większego wrażenia, to już plucie (na człowieków), kopanie (człowieków) i bicie (człowieków) zdecydowanie wykracza poza zakres mojej tolerancji. Co ciekawe, w zasadzie Marysia robi to wszystko tylko w domu, w przedszkolu ciągle zbiera naklejki-nagrody za 'grzeczność' (co mnie trochę wkurza, bo trzyletnie kurduple zawsze i wszystkie są grzeczne, co nie znaczy, że zachowują się tak, jak panie przedszkolanki uważają, że powinny).
Nie umiem zdiagnozować źródła problemu, choć mam parę podejrzeń (zmiana przedszkola, mało czasu, który dla niej mam).
Nie bardzo też umiem temu zaradzić. Rozważam zakup książki 'wychowanie bez nagród i kar', bo już zdarzyło mi się parę razy odesłać Małą do pokoju, co ona przypłaciła krokodylimi łzami i ogromnym smutkiem, a ja poczuciem kompletnej porażki.
Póki co staram się działać doraźnie. Dziś postanowiłam dokochać Dziecię za wszystkie czasy i cały dzień spędzić tylko z nią. W tym celu urządziłam sobie wolne od zaplanowanych i obowiązkowych zajęć edukacyjnych, niech już będzie moja strata ;), i od rana rysowałyśmy, malowałyśmy, budowałyśmy domki z klocków, obeszłyśmy wszystkie place zabaw w okolicy, zrobiłyśmy wspólnie sałatkę z owoców na deser, a nawet - w swej niewymownej wyrozumiałości - wyraziłam zgodę na jedną bajkę wieczorem obejrzaną na kompie. I wszystko było super.
Do czasu, aż się ta cholerna bajka skończyła, a Marysia uznała, że jedna to jest beznadziejnie mało. Żebym dobrze zrozumiała, jak bardzo to jest mało, Marysia postanowiła rzucić się na podłogę, zalać łzami i krzyczeć tak głośno, jak się tylko da (całkiem porządnie się da). Żal mi Dziecięcia było, więc je z podłogi zebrałam i chciałam przytulić, Marysia jednak przytulaniem nie była zainteresowana, co dała mi do zrozumienia zgarniając mnie kilkakrotnie górnym oraz dolnym odnóżem (odnóża zostały przytrzymane w celu wyraźnego przekazania, że na akty przemocy nie ma zgody - co tylko Małą wkurzyło jeszcze bardziej i zaczęła łkać, że 'booooooooooooooli lącka, boooooooooooooooooli nózka!!!'.
Ehh.

Czy jest na sali naprawiacz?

piątek, 18 października 2013

Marysia wyznała mi ostatnio, że kocha mnie jak aniołki, kot, pies i zołądz!
Fala czułości i wdzięczności zalała me matczyne serce. Wiedziałam, że mnie kocha, ale że aż tak...? ;)

Zimno się zrobiło przeokropnie. Jesień, paskudna jesień! Na osłodę można zbierać kolorowe liście, kasztany i żołędzie. Więc zbieramy. Szkoda, że tych liści nie można do drzew z powrotem podoklejać.
Zbieramy więc ostatnie stokrotki i pociągamy nosami w tęsknocie za latem...