sobota, 31 grudnia 2016

Tak sobie myślę, że dobrze by było, gdyby wszystko co się wydarzyło, było po coś.
I było potrzebne.
I dobre.

Życzę Wam i sobie nadziei, że tak jest i siły, żeby w tej nadziei trwać.
Miłości i radości w Nowym Roku!

A teraz korzystając ze snu Antoszka i ferii Marysi odmeldowuję się spędzić wieczór z małżonem.
I z Bridżit!
Bo Bridżit jest fajna.
Jeszcze fajniej byłoby mieć wieczór i małżona i Bridżit i ALKOHOL.


To zadanie na nowy rok.
Doceniać, co się ma i nie ustawać w wysiłkach o więcej ;)



wtorek, 22 listopada 2016

Mamy w domu Pyskatkę.
Ma cudne, niebieskie oczy, którymi malowniczo przewraca.
Ma delikatne złote włoski, które kryją zgrabne uszka.
Zgrabne uszka zatyka, bo wrażliwa jest.
Na nasze zrzędzenie.
I wielką paszczę ma, do pyszczenia.

Pyskatka porozrzucała po stole kredki.
Małżon prosi:
- pochowaj kredki
Marysia, pod nosem:
- ciekawe skąd tyle malutkich grobów mam wziąć...

Boję się myśleć, co to będzie, jak będzie nastolatką.

Zabrałam w niedzielę potwor, tfu, dzieciątka na jarmark.
Już prawie zapomniałam, że w zeszłym roku było tak.
Dzięki dzieciątkom pamięć mi wróciła.
Płakali na zmianę, Antoś, jak szliśmy, Marysia, jak wracaliśmy.
Pierniczki w kształcie aniołków na chwilę zamknęły im dzioby.
Na krótką, bo Antoś uznał, że Marysiowy na pewno jest lepszy. Marysia się z nim chyba zgadzała, bo nie zamierzała się dzielić ani wymieniać.

Jarmark bożonarodzeniowy ma swój niepowtarzalny klimat.

środa, 2 listopada 2016

Doszłam do takiego etapu w macierzyństwie, że dzieci nie są już w stanie wyprowadzić mnie z równowagi.
Brak równowagi stał się bowiem moim stanem naturalnym.

Dzieciątka sytuację rozumieją i udzielają koniecznego wsparcia, żebym nie zmieniała drogi.

Marysia złości się, krzyczy, tupie, ma tego dość no i oczywiście standardowo nie chce i nie będzie.
W dodatku, zołza mała, powtarza. Po mnie. To, co mówię, kiedy już nie wiem, co powiedzieć, a jednak czuję, że muszę.
- mamo, nie zapominaj z kim rozmawiasz - woła wzburzona Marysia - nie jestem twoją koleżanką! Jestem twoją CÓRECZKĄ!
Przeglądam się w niej jak w lustrze i oblewam rumieńcem wstydu.

Antoszek piszczy, płacze i marudzi.
Ze żłoba przytargał bostonkę.
Mam jedno takie słowo, żeby ten wirus opisać, zlepek słów właściwie, ale nie powiem, bo nie nadaje się do upublicznienia. Za to myślę sobie to jedno takie słowo, zlepek słów właściwie, bardzo intensywnie i niech ten wirus wie!
Ostatnie noce spędziłam przy oknie w salonie z Antosiem na ręce, jednej, bo w drugiej trzymałam łyżeczkę z syropem na gorączkę i próbowałam mu ją wsadzić do dzioba, zagadując jednocześnie Anteczku, gdzie jest śmieciara?
A Anteczek rozkładał rączki, że śmieciary nie ma i zaciskał usta.
Wtedy do akcji wkraczał małżon, który machał rękami i wołał Antosiu, zobacz, jak robi wrona!

Cudnie robi wrona o 4 nad ranem.

poniedziałek, 19 września 2016

Sądziłam, że jestem ponad to.
Że mnie takie pierdoły nie ruszają.
Że ręką machnę, że się uśmiechnę pod nosem.
Że może nawet powiem coś zabawnego.
A jednak nie.

Doprowadzają mnie na skraj rozpaczy.
Do miejsca, gdzie cierpliwość jest tylko mglistym wspomnieniem.
Są dla mnie traumą taką, jak dla mej córki (co krzyczy, piszczy, płacze, nieeeee uuuuuuuuuuuumieeee, nieeeeeeeeeeeeeee chceeeeeeeeeeeeeeeeeee, nie będzieeeeeeeeeeeeeeeeee, nie cierpi, nienawidzi i nieeeeeeeeeee zrooooooooooooooooobi).
Czarci wytwór, człowieka niegodny.
SZLACZKI.

Antoś też ma swoje traumy.
Drogę poznaje i na ostatniej prostej przed żłobem zaczyna płakać żałośnie...
A w piątek był szcześliwy, bo miał wolne.
Ja byłam szczęśliwa nieco mniej, bo miał wolne, albowiem przywlókł zarazę.
W nocy wymiotował, w dzień ozdrowiał.
Phi, pomyślałam, lajcik!
W sobotę lajcik przeszedł na małżona, w niedzielę na Marysię, a dziś dopadł mnie.

Lajcik.
Taa.

czwartek, 15 września 2016

Marysia zaczęła szkołę!
Poszła przejęta, z radością i ciekawością, rozemocjonowana niecierpliwie nóżkami przebierała.
Ona - taka już duża!
Uczennica!

A potem pani ze świetlicy nie zabrała jej na lekcje, zapomniała zrobić zadanie domowe, zgubiła książki, a wraz z nimi całą frajdę.

Przeokrutnie wkurza mnie ta szkoła.
Przeokropnie.
Przestrasznie.
Przebardzo.
I żadne nenufary na taflach jeziora mnie nie uspokoją!

Tłumaczę tej małej główce, że to wszystko nic nie znaczące drobiazgi są, że szkoła to wspaniała przygoda, że ważne jest, żeby się dowiadywać nowych rzeczy, żeby poznawać, chłonąć, doświadczać, żeby się dobrze z tym czuć i świetnie bawić, ale wszystko obraca się w niwecz, albowiem:
'wcale nie, bo pani mówiła, że...!'
Wyrocznia.
Bez powołania.

Gorzej nie mogła trafić.

Antoszek za to miał farta, bo się miejsce w żłobku zwolniło.
Cud prawdziwy, bo to żłobek państwowy, do którego staraliśmy się dostać w czerwcu i się nie udało, a teraz - proszę!
Antoś co prawda za szczęście sobie tego nie poczytuje, chodzi z miną skazańca i płacze w zasadzie cały czas z krótkimi przerwami na focha, ale kiedyś mu się tam przecież spodoba.
tak sobie przynajmniej powtarzam.
i jemu też.
ile mnie to kosztuje wiem tylko ja.

wrzesień taki cudny tego roku...

poniedziałek, 22 sierpnia 2016

sposób na niezapomniany urlop.

Krok pierwszy - wybierz odpowiednie miejsce i czas.
Polecam Szwecję w drugiej połowie sierpnia.
Pogoda gwarantowana! Serio, wiatr, deszcz i zimno masz jak w banku!

Krok drugi - zabierz ze sobą rodzinę.
I koniecznie dzieci, najkonieczniej! Sześciolatka i roczniak nadają się znakomicie.
Wypoczynek z dziećmi nabiera nowego, zupełnie nieoczekiwanego znaczenia!
Można powiedzieć - przeciwstawnego.

Krok trzeci - zadbaj o atrakcje.
Np. zwiedź Sztokholm.
W deszczu, pod parasolem uginającym się na wietrze.
W tłumie, z ząbkującym synkiem i znudzoną córeczką.
Zwiedzaj tak długo, aż towarzyszący Ci zakonnik zacznie głośno dziękować Bogu za celibat.

Krok czwarty - zdaj się trochę na los, na pewno przygotuje coś ekstra!
Nam zafundował gorączkę u Antoszka drugiego dnia pobytu. I trzeciego. I czwartego.
Piątego wróciliśmy do domu.

Krok piąty - urozmaicaj podróż! Leć samolotem, jedź pociągiem i samochodem.
Dzięki temu nie będzie nudno i dowiesz się, czego najbardziej nie lubią twoje dziateczki.
Antonio bezsprzecznie auta.

Także ten...
Fajnie było! :)
A dziś skończyłam już wszystkie urlopy i poszłam do pracy.
Zasłużyłam!

Ale nie jestem szczęśliwa.
Antoś pół dnia przepłakał, a ja mam ochotę płakać z nim.

piątek, 22 lipca 2016

Nie mam czasu na tym urlopie.
Wypoczynkowym w dodatku, bo macierzyński już mi się skończył.
Nie mam czasu, bowiem wypoczywam.
(w nocy, jak dzieci śpią, chyba, że się budzą, a budzą się, Antoniusz znaczy się budzi. bambilion razy się budzi.)
(Marysia się nie budzi, Marysia śpi, jak już zaśnie oczywiście, a zasypiać próbuje później niż ja, bo ma już przecież 6 lat i jest dorosła.)

Także jak już mówiłam, wypoczywam.
Teraz wypoczywam szczególnie, bo Antoś miał katar, a jak Antoś ma katar, to w nocy ma kaszel, a jak w nocy ma kaszel, to ma wymioty, a jak Antoś ma w nocy wymioty, to ja mam spanie z głowy, a rano mam potem dużo prania. Ale wypoczywam serio, bo od wczoraj już nie wymiotuje!

Dziś to już w ogóle wypoczywam najbardziej na świecie, bo to ostatni dzień, który Marysia spędza w przedszkolu, a od jutra do września będzie miała wakacje! Będzie mogła wypocząć.
A ja z nią.
Pojedziemy na chwilę do dzieciowych Dziadków, wypocząć!
A potem tydzień powypoczywam sama z dziećmi.
A potem lecimy jeszcze na parę dni do Szwecji.

22 sierpnia wracam do pracy i skończy się moje wypoczywanie.


Chwilami doczekać się nie mogę.


wtorek, 12 lipca 2016

Antoszek.


Pstryk...


Czary jakieś! Kiedy, pytam, kiedy? I jak? i dlaczego?

Syneczku najdroższy,
bądź szczęśliwy.

wtorek, 21 czerwca 2016

Antoś skończył 11 miesięcy.
Właściwie to już ponad tydzień temu, ale wakacjowaliśmy...

Jedenastomiesięczny Antoszek nie ma kompleksów.
Niezawstydzony raczkował po placu św. Marka, bez skrępowania wchodził do najdroższych włoskich butików i rozdawał uśmiechy turystom ze wszystkich krajów świata.
Próbuje stać i nie upadać, ale o ile z pierwszym jakoś sobie radzi, drugie jest jeszcze poza jego zasięgiem.
Pięknie woła 'mama' i mam wrażenie, że robi to świadomie.
Pokazuje, gdzie kotek/piesek/koń/mama mają oko i nos.
Gdy słyszy samolot spogląda w niebo.
Próbuje dopasowywać kształty w sorterze (bez sukcesów, ale się nie poddaje).
Macha 'papa', bije brawo, czesze włoski szczotką, wyciera podłogę ściereczką, zakłada czapkę na głowę.
Bawi się w berka.
Uwielbia grać w piłkę.
Zżera kamloty.
Ma 6 zębów, dostał pierwszą pastę do nich, od dawna odmawia ssania smoczka, od zawsze nie odmawia ssania piersi, w nocy budzi się wciąż bamblion razy.
I nie dostał się do żłobka...
Co to będzie ze studiami, jak już ze żłobkiem są problemy? ;)
Ale tak poważnie, to sprawa jest poważna, bo miejsc nie ma ani w publicznych, ani prywatnych placówkach położonych w rozsądnych odległościach od naszego domu. W jednym z prywatnych żłobków niedaleko naszego osiedla na liście rezerwowej jest już 15 maluchów, co tak naprawdę oznacza, że nie ma żadnych szans, że się miejsce dla Antoszka znajdzie. Martwię się coraz bardziej, bo lada chwila wracam do pracy, a opieki dla Antosia nie ma. Czekam teraz na jakąś rekrutację uzupełniającą i nerwowo obgryzam paznokcie.

Marysia za to miała dziś pożegnanie przedszkola.
Takie oficjalne, bo jeszcze cały lipiec będzie do niego chodzić.
W sierpniu laba, a od września szkoła.
Taki lajf.
Mała była też ostatnio na fluoryzacji u dentysty (tak, wiem, fluor to zuuuuo!) i wciąż może się chwalić ząbkami bez ani jednego ubytku, co podobno nie zdarza się u sześciolatków często. Wszystkie ząbki ma zdrowe i wszystkie ma mleczne. Czekamy teraz na stałe.
Marysia do szkoły się dostała.
Chociaż ona.
Teraz jeszcze trzeba ją zapisać do świetlicy i tutaj sprawa już nie wygląda różowo.

Wkurza mnie to nasze 'prorodzinne' państwo i wkurza mnie to cudne 500 plus, którego zresztą na oczy jeszcze nie widziałam, a które mogę sobie w buty wsadzić, bo żłobek dla Antka kosztuje 1500 i i tak nie ma w nim miejsc, świetlica dla Marysi będzie albo nie, a opiekunka zabierze niemal całą moją pensję.

piątek, 17 czerwca 2016

Dwa dni po dniu matki, Matka Małżona odeszła.
Już nie cierpi, co jest jedyną, choć słabą, pociechą dla bliskich. Innej jednak nie ma i nie będzie, więc tak trzeba powtarzać: już nie cierpi.
Gdyby to jednak ode mnie zależało mogłaby nie cierpieć i żyć.
Ale nie zależy.

(Swoją drogą nie chciałabym wyjść na nieczułą zołzę, ale to tylko Teściowe mogą taki numer wywinąć i umrzeć na kilka dni przed planowanym od pół roku wyjazdem na wakacje!)

Na wakacje mimo smutnych okoliczności pojechaliśmy.
Droga była upiorna, ale i tak lepsza niż sądziłam i dotarliśmy na miejsce przed zimą ;)
Antoś darł się nie tak bardzo strasznie i nie tak bardzo głośno, jak potrafi. Kochane dziecko!

Obrażeni na kapryśny Bałtyk, pojechaliśmy do Włoch, żeby było ciepło i słonecznie.
Żeby był piasek.
I żeby był spokój.
O matczyna naiwności!
Ciepło było, słonecznie bywało, a deszczu spadło tyle, że kiedy odwiedziliśmy Wenecję stwierdziłam- wypisz wymaluj nasz kemping! ;)
Ale i tak było cudnie.
O tak.







środa, 25 maja 2016

Marysia wróciła z przedszkola głodna.
- nie smakował Ci obiad, córeczko?
- zupa była paskudna!
- a jaka to była zupa?
- niedobra!
Tak, to wiele wyjaśnia.
Matka jednak drąży dalej.
- a drugie danie?
- też niedobre! jakiś sos dziwny...
- a próbowałaś?
- nie! - wzdryga się dziecię.
No przecież, jak próbować, jak dziwne.

Antoszek za to próbuje chętnie.
Piasku, kamlotów, trawy, błota, kwiatków, łopatek, foremek, auteczek i chusteczek.
A kiedy daję mu na talerzyku cząstki brokuła, to włącza mu się wewnętrzny alarm:
uwaga, uwaga! trucizna!!! ostrzeżenie! nie wkładać bo buzi!!!

Wyrosną. Mówię sobie i biorę głęboki oddech.
Jasne, że wyrosną, w sumie nie znam chyba żadnego dorosłego niejadka.
I tylko jedno filozoficzne pytanie mnie nęka, o pierwszość - oni  wyrosną, czy ja osiwieję?

A jutro dzień matki.
I nie mogę o nim myśleć inaczej niż jak o ostatnim, jaki będzie miał z kim świętować małżon.
Chwyta mnie to mocno za serce, bo strat dotkliwszych niż utrata matki nie ma na świecie wiele.






piątek, 13 maja 2016

Mamy maj.
W maju mamy majowe kryzysy.
Rodzicielskie.

Kocham te moje dzieciątka jak stąd do kosmosu (i z powrotem), a 5 razy dziennie mam ochotę wysłać je w ten kosmos (nad powrotem wciąż rozważam).
Marysia weszła w okres piszczenia, marudzenia i bania się.
Jedzie na rowerze, z prędkością emeryta, po prostej drodze, bez zakrętów i człowieków i 'boi się!'
- czego się boisz, Marysiu?
- słupa!!! - chlipię dziecię.
Ta, rzuci się na nią z zębami. Stoi tam taki przyczajony od lat i tylko czeka na Marysię.
Ale w sumie nie jest najgorzej, bo koleżanka opowiadała mi, że jej synek wieczorem też się bał, we własnym łóżku.
- czego, Marcinku?
- że szafa się na mnie przewlóci!
Marysia boi się też, kiedy wołam, żebym uważała, bo ślimaka nadepnie.
- wystlaszyłaś mnie!!! Łaaa!!!
A na placu zabaw, kiedy małżon wyskoczył z krzaków z dziką radością i równie dzikiem okrzykiem (faceci!!! witki opadają!), poskarżyła się na cały park:
- mamo, tato mnie BAŁ!!!

Antoniusz za to nie boi się niczego.
Schodzenia z kanapy głową w dół, wchodzenia na stół i do pralki, zjadania kamlotów i piasku, raczkowania po asfalcie i wychodzenia na balkon, kiedy matka nie patrzy.
Więc ja się boję.
Za niego i o niego.

W dodatku popsuł się Antoszek samochodowo.
Ryczy, jak go tylko do fotelika włożę.
Ryczy w aucie, gdy śpiewam.
Ryczy, gdy nie śpiewam.
Ryczy, gdy mu daje zabawki.
I gdy mu nie daje.
Ryczy, gdy jest śpiący, ale nie zasypia.
Ryczy gdy nie jest śpiący.
W zasadzie ryczy nieprzerwanie od włożenia do fotelika do wyjęcia z samochodu.
Już czuję, jak wspaniale będzie nam się jechało w przyszłym miesiącu na wakacje.
Kawalątek drogi.
Do Włoch.

Ochrzciliśmy Antosia w niedzielę.
Wyglądał słodko.
I ryczał, oczywiście.
A wczoraj skończył 10 miesięcy.
W końcu zaczął gaworzyć (mammmmma!).
Umie znaleźć schowanego pod listkiem na macie robaczka, zakłada kółka na kijek, poproszony włącza karuzelkę i wkłada i wyciąga klocki z garnuszka.
Je szparagi! W przeciwieństwie do siostry, która nimi pluje.
I jest cudny :)


piątek, 29 kwietnia 2016

maleńkie takie to to.
takie małe, że nawet nie widać..
jakby wcale nie było.
w dodatku nie wiadomo, czy żywe.

i takie właśnie prawie nic sprawiło, że mogłabym napisać poemat.
albo rozprawę doktorską.
albo jedno i drugie.
wpływ wirusa przeziębienia na zdrowie psychiczne matki. 

Badanie rozpoczęłam dwa tygodnie temu przy wydatnej pomocy Marysi, która akurat w moje dwadzieścia dziesięć obudziła się z trzydzieści dziewięć.
Na popołudnie umówiona byłam z przyjaciółmi, więc w czasie kiedy Marysia miała być w przedszkolu miałam w planach zakupy, sprzątanie i takie tam.
(Miała w planach! HAHAHA! - rechotało licho). 
Nic to.
Plany zmieniłam, dziecię tuliłam.

Po tygodniu intensywnych badań, kiedy Marysia, której samopoczucie kształtowało się odwrotnie proporcjonalnie do samopoczucia matki, mogłaby wrócić do przedszkola, nutkę badacza odkrył w sobie Antoś.
Antoś badanie rozszerzył o ściekający po gardle katar, który powodował wymioty.
W nocy.
Do łóżka.
Matki.

I kiedy już wydawało się, że idzie ku dobremu, znudzone Starsze Dziecię wróciło do swoich małych kolegów, a Młodsze Dziecię przestało wymiotować, wirus dopadł matkę.
Małżon, co jest oczywiście oczywiste był w tym czasie na kilkudniowym szkoleniu.
Szła więc sobie matka do przedszkola po Marysię, targała Antoszka w ręce, pchała wózek przez błoto, grzała niczym piecyk i czekała na lepsze czasy.
Czasy nadeszły, niestety nie lepsze, już po przyjściu do domu, kiedy Marysia stwierdziła, że boli ją brzuszek.

Matkę rozbolało całe jestestwo.
I pobolewa do dziś.

środa, 13 kwietnia 2016

9 miesięcy.

Minęło wczoraj.
Antoszkowi.

To jest oczywiście nieprawdopodobne i oczywiście nie wiem, jak to możliwe, że już. Oraz że jutro ja będę miała dwadzieścia dziesięć, jak to moje starsze Dziecię mówi, co jest oczywiście jeszcze bardziej nieprawdopodobne.

Dziewięciomiesięczny Antoszek to już całkiem duży chłopiec.
(i ciężki, ciężar szczególnie odczuwalny, gdy się go niesie w jednej ręce, a w drugiej pcha wózek, trzecią ręką pilnuje się w tym czasie, żeby Marysia nie wjechała rowerem pod jakiś samochód, a czwartą otwiera się bramę od osiedla. Kluczem, bo się przycisk znów zepsuł.)
No.
W każdym razie Antoś to coraz bardziej (nie)mowlę, niż wrzasklę. Wypogodniał bardzo, nie płacze, jak ktoś na niego patrzy i w ogóle można się z nim (czasem) dogadać.
Gada po swojemu, najbardziej lubi mówić, kiedy akurat coś w dziobie trzyma - jedzenie, łyżeczkę, rączkę, zabawkę, wszystko jedno.
mama mimo moich usilnych prób nie wychodzi mu nawet przypadkiem.
Na nic moje wszelkie mamowania, nawet to, że śpiewam piosenki i tańczę w rytm ma-ma-ma zamiast la-la-la nie odnosi pożądanego skutku.
Dla sprawiedliwości nie mówi też tata.
Bawi się w stuku-puku i jak ma dobry humor, to pokazuje, jak idzie miś.
Nauczył się siadać z pozycji stojącej, nie trzeba go już bez przerwy asekurować, kiedy wstaje (i chwała Bogu, bo wstaje co chwilę, przy absolutnie wszystkim).
Otwiera łobuz szuflady.
Stłukł mi szybkę w telefonie.
Śpi dwa razy dziennie po 30 minut (musiałam być bardzo niedobra w poprzednim życiu?...)
Czasem je, a czasem nie.
I jest naprawdę cudny.

Podobnie jak Marysia, która ostatnio, poza wiecznymi awanturami o to, co ubierze, też jest przesłodka.
Uspokoiła się trochę, wyciszyła, wypogodniała i też można się z nią dogadać.
(poza tymi ubraniami ofkors, naszła mnie ostatnio taka głęboka refleksja, że błogosławione matki synów, albowiem one awantur o rajstopy nie uświadczą!)

W sobotę braliśmy udział w bardzo fajnej grze miejskiej dla dzieci - o tej http://www.globtroterek.com/2016/03/zapraszamy-na-fotograficzna-gre-miejska.html
Dopasowywaliśmy włoskie zabytki do fotografii, wymienialiśmy składniki hiszpańskiej paelli, składaliśmy z papieru tulipana, bawiliśmy się w kalambury, tańczyliśmy kankana, robiliśmy zdjęcia i jeszcze zdobyliśmy nagrodę.
A na deser poszliśmy na pyszne, gorące pączki.
Już ostrzę sobie zęby na następną taką zabawę.

czwartek, 31 marca 2016

Wielkanoc minęła niemal niezauważenie.
Niemal.
Nie dało się bowiem nie dostrzec dzikiego wrzasku Antoniusza, którym przywitał zgromadzonych w Babciowym domu gości.
I rodzinnej awantury o sernik.

A tak to nic.
Nie nie czułam, nic nie odpoczęłam.
Pocieszam się, że święta nie są po to, żeby je czuć, a już szczególnie nie po to, żeby odpoczywać, w związku z czym nie mam poczucia, że je zmarnowałam.

Pogoda była za to piękna.
Dzieciaki bawiły się na placu zabaw, Antoś zaliczył swój drugi raz na huśtawce, Marysia bawiła się w berka.
Oboje zjeżdżali na zjeżdżalni i obojgu bardzo się to podobało. Antoszek powinien jednak zjeżdżać na brzuchu, bo inaczej mu się nóżka zawija ;)

A od wczoraj Mały ma katar. Duży.
Taki, co mu cały nos zakleja, nie pozwala ssać i spać. Matce też nie pozwala (spać, nie ssać) i momentami nie wiem już, jak się nazywam. Urlop macierzyński to jest wszystko, tylko nie urlop. Zaprawdę, powiadam wam, to nie jest urlop!
(i załkała żałośnie i się oddaliła)
(ale wróciła, bo musi się pochwalić):
Parę dni temu Antoś nauczył się pić przez słomkę, co mnie bardzo cieszy, bo butelki nigdy mu nie dawałam, z niekapka kiepsko mu szło, a ze zwykłego kubka ciągle się oblewał. Słomka jest super!

I - uwaga uwaga - Antoszek JE!
Nie jakoś dużo, z 50 ml na raz, ale jednak je!
Szczególnie lubi banana z jogurtem i zupę pomidorową z kaszą jaglaną.

Widzę światełko w tunelu.
Widzę szansę na wino w TYM ŻYCIU.

czwartek, 24 marca 2016

trening uważności, poziom master

Spacerowałam dziś po parku, powoli, spokojnie, wdychałam wiosenne powietrze, pochylałam się z zachwytem nad żółtymi polami krokusów i nad pierwszymi pąkami na gałęziach.
Świeciło słońce, wiał ciepły wiatr, słychać było radosne ćwierkanie ptaków i śmiech dzieci bawiących się na pobliskim placu zabaw.

Tak.
Brzmi przyjemnie.

A teraz zabrzmi prawdziwie.
W sumie wciąż pobrzmiewa - dźwięk, który szybko sprowadził mnie z krainy wyobraźni do rzeczywistości.
I znów byłam w parku, nie wiem, czy słońce było, czy nie, czy krokusy jeszcze kwitną, czy przekwitły, i czy są żółte, czy fioletowe, jak się mają pąki i co wyrabiają wróble i inne wrony.
Patrzę i widzę śliczne niemowlę, słodkiego małego chłopca z oczkami na pół buzi.
Siedzi w wózku przede mną, w czerwonej kurteczce i szarej czapce. Krasnoludek cudny.
I płacze.
Nie, nie płacze.
WRZESZCZY.
Bo chce spać, ale nie będzie spał.
Bo nie chce być w wózku, a jest.
Próbuję śpiewać, zagadywać, zabawiać, macham mu przed oczami zabawką.
W akcie desperacji daje mu nawet mój własny osobisty telefon do obślinienia, a telefon ten to jest przedmiot najwyższego Antoszkowego pożądania.
Wszystko na nic.
Muszę zbója wyjąć. I nieść. I wózek pchać. I wracać do domu. Biegiem, przez ten park.

Pot leje mi się na oczy i przesłania widok piękna świata.

środa, 16 marca 2016

Wczoraj Marysia skończyła 6 lat.
Moja cudna, maleńka dziewczynka.
Sześcioletnia Marysia to mała artystka - pięknie rysuje, maluje, wycina, tańczy i śpiewa. Na przedstawieniach gra główne role i czuje się z tym bardzo dobrze. Lubi występy. I zachwyty.
Czyta, pisze, liczy. Po wakacjach pójdzie do szkoły, której nie może się już doczekać.
Dużą wagę, a chwilami nawet zbyt dużą, przykłada do ubioru. Uwielbia się stroić i przeglądać w lustrze.
Stroić lubi też fochy ;)
Dobrze dogaduje się z rówieśnikami, nieco gorzej idzie jej z rodzoną matką.
Bywa nerwowa. W zasadzie bywa to nie jest najlepsze określenie - kotłuje się w niej mnóstwo emocji. Nie dusi ich w sobie ;)
Jest wrażliwa i ma dobre serduszko, boi się wilków i wiedźm w bajkach.
Jak nikt potrafi rozśmieszyć Antosia.
Jest wspaniała i bardzo bym chciała, żeby o tym wiedziała. Żeby czuła w każdej chwili nasze wsparcie i akceptację. I to jest zadanie na całe życie.
Dla nas - wapniaków.

Córeczko najukochańsza.
Bądź zdrowa i pewna siebie.
Bądź szczęśliwa.

























Antoszek za to w sobotę skończył 8 miesięcy.
Raczkuje już całkiem sprawnie, zostawiony na chwilę sam w pokoju wyrusza odważnie szukać towarzystwa w innej części mieszkania. Obgryza kable i pcha łapki do kontaktu, elektryk jeden.
Piszy i gada po swojemu, głównie ehej, łiii, guuu, me i be.
Zrobił się nieco śmielszy, nie płacze już, kiedy ktoś na niego spojrzy. Wytrzymuje do czasu, aż go ten ktoś dotknie. Zuch chłopak!
Ma dwa zęby.
Dalej nie je.
Jest kompletnie zepsuty spaniowo - w nocy budzi się bambilion razy, w dzień ma dwie półgodzinne drzemki. Zasypia tylko na rękach.
Przesiadł się do spacerówki, która nieszczególnie przypadła mu do gustu, o czym wie już całe osiedle. I wszystkie okoliczne.
Odprężające spacery po parku nie są już dla mnie odprężające.

Ale i tak jest cudny.

























A ja wy-koń-czo-na.

środa, 9 marca 2016

Oglądałam niedawno nagranie z warsztatów Marshalla Rosenberga - takie wprowadzenie do empatycznej komunikacji. Idea Porozumienia bez Przemocy jest mi bardzo bliska od dawna, w teorii, bo w praktyce dzielą mnie od niej lata świetlne.
Mechanicznie sprawa przedstawia się mniej więcej tak:
mamy sytuację konfliktową, którą chcemy rozwiązać bezprzemocowo, stosujemy 4 kroki poprzez wyrażenie:
1. obserwacji bez oceniania
2. uczucia, które sytuacja spowodowała
3. potrzeby, za którą stoi uczucie
4. prośby o konkretne działanie
i po problemie.

Niestety, w życiu, a szczególnie w rodzicielstwie, nawet świetne opanowanie teorii nie zapewnia sukcesu.
- Marysiu, posprzątaj proszę u siebie w pokoju
- NIEEEE!

- Marysiu, przykro mi (2), kiedy tak krzyczysz, gdy Cię proszę o poukładanie zabawek (1), bo potrzebuję Twojej pomocy w utrzymaniu porządku w domu, żeby nam wszystkim dobrze się mieszkało (3). Czy mogłabyś sprzątnąć swoje rzeczy (4)?
- Nie!

Najtrudniejszy jest ten punkt 4, bo to ma być prawdziwa prośba, a nie uprzejme żądanie. Kiedy prawdziwie prosimy musimy być gotowi przyjąć odmowę, a nadzieja na spełnienie prośby wynika z empatycznej relacji, jaką tworzymy.
Jestem na początku drogi.
A właściwie w czarnym lesie, żeby już inaczej tego nie nazwać.
Ale muszę przyznać, że im mniej żądam, tym chętniej Mała współpracuje.
Może się dogadamy przed jej osiemnastką ;)

poniedziałek, 7 marca 2016

Widziałam gdzieś na jakimś blogu zdjęcia z cyklu co dziś jedliśmy.
Antoszek mógłby mieć swój własny: czym dziś plułem.
Krupnikiem.
I bananem.

To jego jedzenie, a właściwie niejedzenie to jest jakaś MA-SA-KRA.
Antoś zalewa się łzami, jak grochy, gdy go tylko do krzesełka próbuje posadzić, łyżeczką zupy jest w stanie wysmarować siebie i wszystko wkoło, potem jeszcze wypluwa to, co jakimś cudem znalazło się w dziobie, a na koniec wyciera paszczę o moją bluzkę.

A pomyśleć, że Marysia jadła i wciąż je kaszę jaglaną z owocami, pastę z awokado, omlet z brokułami, owsiankę z rodzynkami, brązowy ryż z jabłkiem, kaszę gryczaną z pieczonym burakiem, kotlety z soczewicy i mnóstwo innych dobrych i zdrowych rzeczy.
I ja, matka naiwna, sądziłam, że Antoś też będzie, i że jeszcze będzie cmokał z uznaniem, a ja będę innym matkom mówić, że dziecko je to, czego go nauczono.
No.
Więc tego... dziecko je to, czego go nauczono. Albo i nie. Zależy.
Od dziecka.

W dodatku Antoś ma już dwa zęby i nimi gryzie. Szkoda tylko, że matkę.

















A Marysia w następny wtorek kończy sześć lat.
Nie muszę mówić, że to niemożliwe, nie?
Na urodziny zamiast zabawek, które się już w domu nie mieszczą, zaproponowałam jej atrakcje - mogła wybierać między kinem i teatrem.
Liczyłam na teatr, ale wzięła kino.
Teatr będzie więc w gratisie ;)
Do tego zamówiłam jej kolejne tomy rodu Pożyczalskich, i jak odebrałam trzeci, czwarty i piąty, to się okazało, że drugiego nie ma. Nigdzie. Nawet u wydawcy.
W dodatku po zeszłorocznej imprezie dla dzieciaków w Kinderplanecie zapierałam się rękami i nogami, że nigdy więcej, a dwa tygodnie temu dzwoniłam, żeby zaklepać termin.
Grunt to konsekwencja ;)
A teraz szukam przepisu na tort.
Czekoladowy.


poniedziałek, 29 lutego 2016

pytania

Zadawanie pytań we właściwy sposób to nie jest wcale takie hop siup. Trzeba to robić umiejętnie, inaczej odpowiedź może nie być satysfakcjonująca, przynajmniej dla jednej ze stron.
Tej pytającej.

Bawiliśmy się z Marysią w układanie wyrazów z liter wydrukowanych na kartonikach. Po pewnym czasie Małej się znudziło i oświadczyła, że teraz pora na memo. Wstała, chwyciła karty i pobiegła do drugiego pokoju.
- Córeczko! A kto to wszystko posprząta?
- Wy!
To jest właśnie przykład, jak nie należy pytać.

Dziś po obiedzie Marysia rysowała mój portret.
- zobacz mamo, jak pięknie wyglądasz na tym obrazku! Jak królowa!
- ślicznie - zachwyciłam się - a normalnie jak wyglądam?
- zupełnie inaczej!
Tak, tak też nie należy pytać. Zasadniczo w ogóle lepiej nie poruszać tego tematu.

Małżon brał chyba u mnie lekcje, bo też błysnął intelektem:
- Marysiu! - wołał zniecierpliwiony - idziesz myć te zęby, czy nie?
- nie!

Antoszek wstaje. Wszędzie: przy kanapie, stoliku, regale, lodówce i oczywiście w łóżeczku - w związku z czym trzeba było obniżyć poziom materacyka.
Nad łóżeczkiem Antoszka wisi sznur cotton ballsów, który miał służyć za jego lampkę nocną (ale nie służy, bo jak włączam, to Antoś zamiast spać próbuje pożreć świecące kulki).
Kiedy małżon obniżał materacyk, przerwał łańcuch.
Niesie kule. Zamiast jednego sznura - dwa.
Nieszczególnie mnie to cieszy.
- no pięknie - wołam - i co teraz, nie działa?!
- popatrz kochanie - mówi spokojnie małżon i przeprowadza prezentację, włączając kulki - ta część działa, a ta - tutaj pokazuje smętny kawałek bez włącznika - nie...

Zadawanie pytań to sztuka.
Jestem w tym mistrzem.

Antoszek stojący w łóżeczku:
I próbujący wstawać przy lodówce:

piątek, 26 lutego 2016

za moich czasów...

dzieci były grzeczniejsze i słuchały rodziców.
Taką bajkę próbowałam dziś sprzedać Marysi, ale się nie dała.
- hahaha - zarechotała głośno i dodała - masz takie dzieci, o jakie się prosiłaś! Babcia mi mówiła!

Muszę porozmawiać z babcią.

Tymczasem rozmawiam z córką. W zasadzie trochę się z nią droczę, gdy wracamy z przedszkola, takie tam niewinne żarty, lubię je, Marysia czasem też, a czasem nie. Dziś nie lubi.
- mamo! - woła - czuję złość, kiedy tak mówisz! Wielką, czarną złość!
A potem krzyczy:
- taką, że zaraz zacznę krzyczeć!
A ja czuję w takich chwilach satysfakcję, że oto dziecię me sześcioletnie ma świadomość własnych uczuć i potrafi o nich mówić. To o niebo lepsze niż nasze zwyczajowe jesteś gupia! i paskudna mama!
Zaprzestaję oprotestowanych praktyk, przytulam i przepraszam.

Droga do domu jest dziś drogą porozumienia.
Co za miła odmiana!

wtorek, 23 lutego 2016

Nic się nie dzieje.
Nic szczególnego.
Szczególnie nic istotnego.

Takie tam zwyczajne doprowadzanie matki przez słodkie dziateczki na skraj wytrzymałości. Do granicy obłędu.
Takie tam zwyczajne piski, plucia, płacze i marudzenia.
Bunty, tfu - informacje zwrotne, awanturki, znaczy - zachęty do poszukiwań alternatywnych rozwiązań.

Antoszek dalej nie je.
Patrzy z wyrzutem i przerażeniem, kiedy próbuję mu coś do dzioba wsadzić.
O tak:

 A normalnie, to oczka mu tak na wierzch nie wychodzą...

 Marysia dalej się złości.
Ostatnio oberwało się nawet najukochańszej babci:
- mamo! A babcia nie chce się ze mną teraz bawić, tylko WYKŁÓCA SIĘ, że musi obiad ugotować!
Awanturnica z tej babci, naprawdę.

poniedziałek, 15 lutego 2016

W piątek Antoszek skończył siedem miesięcy.
Raczkuje, sam siada i siedzi, próbuje wstawać.
Jest bardzo empatycznym chłopcem - w poczekalni przed dzisiejszym szczepieniem płakał ze wszystkimi towarzyszami niedoli.
Szczepienie zasługuje w zasadzie na oddzielny akapit, bo Antoś nie dość, że wrażliwy na krzywdę pozostałych maluchów, to jeszcze nieufny w stosunku do obcych. Szczególnie nie lubi, gdy na niego patrzą. 
Niewinne o jaki z ciebie śliczny chłopczyk! pani pielęgniarki wprawiło Antoszka w - delikatnie mówiąc - nastrój mało pogodny.
Rozbieranie z ubrań Antoś przyrównał do obdzierania ze skóry.
Ważenie i badanie  było ponad wytrzymałość Antoszka, a na opis ukłucia brakuje słów...
Z gabinetu wyszłam zlana potem.
Do domu doszłam zresztą zagotowana jeszcze bardziej, bo Antoś w poczuciu głębokiej krzywdy stanowczo odmówił powrotu wózkiem. Niosłam go więc w jednej ręce, drugą pchałam ten cholerny wózek, a żeby było - hahaha - szybciej, poszłam na skróty nie drogą, tylko przez błoto, przez które oczywiście nie mogłam tą jedną ręką przeciągnąć wózka.
Matkobosko!
Jak już będę mogła pić wino, to sobie tę scenę przypomnę.

Siedmiomiesięczny Antoś bardzo głęboko wziął sobie do serca najnowsze zalecenia, że rodzice decydują, co i kiedy dziecko zje, dziecko natomiast, ile i czy w ogóle. No to Antoś decyduje.
W ogóle marchewki, pietruszki, selera, buraka, brokuła, ziemniaka, groszku, kalarepy, fasolki, dyni, banana, mintaja, łososia, królika, jagnięciny, kaszy jaglanej i ryżu.
Jabłka odrobinę.
Łyżeczkę jogurtu.
I już.
Na zabiedzonego mimo to nie wygląda, a od wyklucia przybyło mu już 5 kg i 740 gramów.
(co daje łącznie 8760 g, które musiałam dziś nieść! W jednej ręce! O tym też będę pamiętać przy winie.)

Marysia pozazdrościła chyba bratu tej swobody decydowania, bo dziś, gdy ją poprosiłam, żeby podniosła z podłogi ubrania, które tam rzuciła, krzyknęła:
- rozkazujesz mi i rozkazujesz! mam tego dość!
I poszła.
Zostawiając ubrania tam, gdzie były.

Jedna butla, czuję, to będzie za mało.

środa, 3 lutego 2016

Być, kochać i nie gderać z poprzedniej notki jest oczywiście aktualne, bo to bardzo ważne, żeby tak postępować z dziećmi.
Jest też niepełne - nie oczekiwać, że to, że jesteś, kochasz i nie gderasz odniesie jakikolwiek pożądany skutek pięknie dopełnia całość i nadaje jej głęboki rodzicielski sens.
Mimo wszelkich moich starań Marysia przy zasypianiu jak kombinowała, tak kombinuje. Raz moje naciągnięte do granic możliwości cierpliwość i łagodność działają, a dwadzieścia pięć razy nie.
Ten brak efektów to teraz, bo długofalowo można mieć nadzieję, że stosując zasady uważnego rodzicielstwa wychowa się dziateczki świadome swoich kompetencji, pewne siebie i czułe na potrzeby innych. I tylko ta nadzieja sprawia, że jeszcze nie trzeba mnie odwiedzać w przytulnej chatce bez klamek.
Jeszcze.

Antoniusza za to wysypało.
Raczej nie po tym, co zjadł, bo pluje wszystkim, co dostanie.
Być może ja zjadłam coś, co mu zaszkodziło, ale nie mam pojęcia co to mogło być. Przeszłam póki co na dietę bezmleczną i bezczekoladową i cierpię okrutnie. Przy życiu trzyma mnie dżem malinowy. Wyjadany ze słoiczka łyżeczką.

Antoszek zaczął raczkować!
Zupełnie inaczej jest z nim, niż z Marysią - ona była ostrożna, długo zanim ruszyła przed siebie ćwiczyła na czworakach pochylanie się do przodu i tyłu, Antoś za to od razu chce się przemieszczać - idzie mu różnie, czasem zapomni łapkę przełożyć i spada prosto na dziób, o czym po chwili wie całe nasze osiedle. I okoliczne pewnie też.
Tak, ma głosik ten nasz Antoszek.
Szczególnie wytrwale Antoś raczkuje do Marysiowego regału z zabawkami.
Tak, Marysia też ma niezły głosik i osiedle zyskuje nową informację - Marysia nie lubi, kiedy Antek rusza jej zabawki.

Na koniec jeszcze zdjęcia Antosia na jego dywanie, na którym mógł się bawić przez 15 minut, a potem przyszła Marysia i porozkładała tam swoje lego friendsy. Żeby jednak było sprawiedliwie, pozwoliła bawić się Antosiowi na jej dywanie. Tylko pluć mu nie wolno.




Macierzyństwo jest cudowne, prawda?

poniedziałek, 25 stycznia 2016

Złościłam się ostatnio na Marysię, że wieczorami, w łóżeczku, wykąpana, milusia, w piżamce, przytulona, i po przeczytanej bajce, zamiast zamknąć oczy (i dzioba!) i spać, kombinuje - śpiewa, gada, czyta, woła, wymyśla.
- siusiu!
- pić!
- mam tęęęęę moooooooooooooc!!!
- lulajże, Jezuniu...
- Al-be-r-t, Albert, Al-be-r-t-so-n, lat 5...
Tłumaczyłam.
Prosiłam.
Upominałam.
Wygrażałam się.
Wszystko oczywiście na nic, Marysia jak nie spała tak nie spała, a ja jak się wkurzałam, tak się wkurzałam.
I tak każdego dnia od dłuższego czasu.
Aż do dziś.
Postanowiłam wzbić się na wyżyny cierpliwości i opanowania, wyłączyć funkcje syczenia i warczenia i ograniczyć wszystkie cele wychowawcze.
Być tu i teraz. Odsunąć myśli o tych spokojnych dwudziestu minutach, kiedy dzieci już (w końcu) śpią, a matka nie padła jeszcze na nos. I o tym, jakbym chciała, żeby to było już.
Przemówiłam głosem łagodnym i spokojnym.
- nie możesz zasnąć, córeczko?
- yhm...
- może buziak Ci pomoże?
- nie wiem...
- spróbujemy?
- ok!
Trud mój został wynagrodzony.
Pogłaskałam Małą po pleckach i po chwili słodko chrapała.
Czasem tak niewiele trzeba.
Być.
Kochać.

I nie gderać ;)

poniedziałek, 18 stycznia 2016

niezjad i złośnica.

Nieszczególnie idzie nam rozszerzanie diety.
Marchewka - fuj.
Ziemniak - ble.
Brokuł - czy ty mnie, matko, już nie kochasz?
Podobnie jest z połączeniem powyższych oraz w kombinacjach z buraczkami i wersji z kalarepką.
Niezjadliwe.
Kompletnie.
Dzioba zamyka, główkę odwraca, a to co podstępem matka wciśnie zdegustowany wypluwa.

Wyżera za to mandarynki, ale nie powinien, więc się nie liczy.

Marysia też mi wrażeń dostarcza. Niestrudzenie zachęca mnie do poszukiwania alternatywnych rozwiązań sytuacji, w której to trzeba wyjść z domu za 2 minuty, a córeczka moja akurat nie ma ochoty się ubierać. Albo myć zębów. Albo jeść śniadania. A właściwie to właśnie sobie przypomniała, że wstać też nie chciała, więc może się położy.
Tak, za 20 lat będę wspominać rozbawiona: a pamiętacie, jak Marysia śmiesznie tupała nóżkami i kładła się na klatce schodowej, jak wychodziliśmy rano do przedszkola, hehehe? I co myśleli wtedy o nas sąsiedzi, hahaha!
Tak, już czuję, jak będzie zabawnie.
Póki co jednak nie bardzo mi do śmiechu. Poranna awantura wpisała się w rodzicielską codzienność.
Witki opadają.
Cierpliwość siada.
Dociera do mnie, że to nie Marysia ma problem z zachowaniem, tylko ja ma mam problem z zachowaniem Marysi. Myślę sobie, że jak się z tym uporam, to już będzie z górki.
O ile się uporam.

Zauważyłam ostatnio u Marysi w łóżku mały ręcznik koło poduszki.
- po co Ci ten ręcznik, kochanie?
- żeby wycierać w niego ŁYZY!

wtorek, 12 stycznia 2016

dorosłość Antosia.

Antoszek skończył pół roku.

Od rana opowiadałam mu, jak ważny jest dla niego dzisiejszy dzień.
Dzień, w którym wkracza w drugie półrocze życia.
Kiedy staje się niemal dorosły.
Kiedy prawie wszystko się zmienia.
Dzień, w którym dostanie JEDZENIE.

Ugotowałam zupkę.
Papkę z marchewki i ziemniaka, ale czułam, jakbym serwowała co najmniej chateaubriand z polędwicy wołowej przykryty plastrem foie gras podany na truflowo-borowikowym puree.
Antoś natomiast czuł papkę.
Z marchewki i ziemniaka.
Pierwszą łyżeczkę wypłuł, a na drugą w ogóle dzioba nie otworzył.
To dziwne, bo sądziłam, że dzieci inaczej okazują zachwyt jedzeniem ;)

Ale je, czy nie, jest cudny.
Cudna Kluseczka i jego 183-dniowe stópki.

czwartek, 7 stycznia 2016

Nie wiem, jak to się stało, że już po świętach.
I że nastał nowy rok. Skoro jednak już jest, niech będzie szczęśliwy, czego Wam i sobie życzę.
Szczęśliwy i pełny miłości.

Marysia już nie zazdrości kuchennego plakatu.
Stworzyła własny.

A dywan do dziecięcego pokoju, który okazał się za mały, jest jednak w sam raz.
W sam raz, żeby Antoszkowi położyć drugi.
Już zamówiłam.